ÖYKÜ

Bu Dünyadan bir Sait Faik geçmis, daha ben dünyada yokmusum, 11 Mayis 1954'de ölümünden bu yana 53 Sene olmus, dile kolay 53 sene ve hala eserleri ile taniniyor, okunuyor, seviliyor, ondan kisa bir öykü 15.02.2007

BALIKÇININ ÖLÜMÜ
Deniz kenarindan dünyaya bakiyorum.Parmaklarda pul , avucumda sedef , etrafimda balik kokusu... Bir adanin arkasinda sobasini yakmis bir sehrin dumanini , bir adanin arkasinda sobasiz bir pencerenin buzunu kaziyorum.Gökyüzü beyazdan , siyahtan sayabildigim dört kirli renk bulutunu götürüp getiriyor. Nerede insanlar?
Her zaman son sual bu!Baliktalar mi , kahvedeler mi? Sonra bütün dünyaya dogru kayan bu düsünce bulutu iki tenkli bir ebem kusagini ufkun bir ucundan öteki ucuna getiriyor. Insanlar orada... Biri mesut öteki saadet pesinde, hangi dünya içinde bulunsak bir baska dünyanin var olabilecegini düsünüyoruz. Hepimiz baska türlü. Gögün bir tarafi mavi, mavi.... Bir tarafi simsiyah, ya siyah, ya mavi, ya ölesiye gülerek, gülerek , ya yasasiya üzülerek...
Deniz kiyisina ördekler mi gelmez? Deniz kiyisinda martilar mi uçmaz? Deniz kiyisina sandallar mi yanasmaz? Deniz kiyisina baliklar mi sürünmez? Otuz sekiz kulaçta yatan kuzu gibi istavritleri balikhaneye gönderen balikçinin hiç kimsesi yoktu. Kafayi tütsülerdi, sandalinda yatardi. Bir sabah, güzel bir kis sabahi istakoz aglarini çekmek üzere sandalina atladi. Ögleye dogru bu motör sularda iki tarafina sarhos sarhos sallanan sandalda balikçiyi agin yarisi elinde baygin buldu.Gözlerini açti , balikçi;
-Bu dünya kime kalmis ki balikçiya kalsin, dedi. Gözünü kapadi. Elbette birdaha açmamak üzere. Kahvede balikçinin son sözlerini yoran yorana idi.Issiz deniz kenarinda insan büyük sehirleri , büyük sehirlerin sobasini , sobasizliginin düsüncelerini düsünüyor , kurumusa dönüyor.Hakikat çiril çiplak , avuçlarinda zils , ellerinde darbuka sert rüzgariyla geliyor.Bir mavilik , bir açiklik , bir hürriyet hasreti kayalari döven dalga gibi kafama doguyor.Simdi her seyi anliyorum gibisine geliyor insanin.Bir hain akillilar grubu poyrazda gülüyor, burnuma gülüyor adamin , tepesini attiriyor adamin.Sonra esmiyor mu bir hinzir , bir budala , bir sersem lodos...Ver anasini ediyor, düsünceyi...Sürükleniyor kafamda her sey , balikçilar yumusuyor , olta esniyor, igneden yem düsüyor.Insan istakoz aglarini denizden çeken balikçi misali gevsiyor , gözlerini yarim yarim ölümlüler gibi uykuya kapamadan:
-Kimseye kalmadi bu dünya ki balikçiya kalsin , diyor.
Ama biliyorum ki bugün kafalarimizda sert rüzgarlar kara bulutlariyla durmadan estigi Zaman deniz kiyilarina hep sert baliklar gelecek. Lodoslarin gevsetemedigi etleriyle bu sert baliklar , balikçiya gözlerini kapatirken hep birden , tütün gibi , tatli , sert sarkilar söyleyecekler. Balikçi belki ölürken içine bir seyler söylemek , bir seyler söylememek , duymak , duyurmamak , bir is bitirmemek gibi seyler bulunanan garip lafindan cayacak. Eskiden kral öldügü zaman bagirdiklari gibi: "Bir balikçi yasadi , öldü , yasasin öteki balikçilar" diyecek.